Hipoteza pofalowania wyjaśnia zjawisko degeneracji widoczne w kodzie genetycznym poprzez rozpoznawanie tRNA więcej niż jednego kodonu. Hipoteza pofalowania została po raz pierwszy opisana przez naukowca Francisa Cricka w 1966 roku kilka lat po tym, jak pomógł odkryć strukturę DNA za pomocą Jamesa Watsona.
Każdy tRNA zawiera trój bazowy anty-kodon, który jest komplementarny do kodonu w transkrybowanym mRNA. Pierwsze dwie pary muszą być komplementarne, aby występowało wiązanie, ale trzecia para nie zawsze musi być komplementarna. To jest chybotanie, czyli tolerancja degeneracji, w kodzie genetycznym.
Ponieważ mRNA składa się z czterech różnych zasad nukleotydowych (A, G, U i C), a kodony składają się z trzech z tych zasad, istnieje 64 możliwych konfiguracji kodonów. Dodatkowo można oczekiwać, że będzie 64 tRNA i 64 powiązanych aminokwasów. Jednakże istnieje tylko 21 aminokwasów, co oznacza, że niektóre tRNA muszą wiązać wiele kodonów i dostarczać ten sam aminokwas dla różnych konfiguracji kodonów.
Większość aminokwasów jest umieszczana, jeśli więcej niż jeden kodon jest odczytywany przez odpowiedni tRNA. Są wyjątki od tej reguły. Na przykład, aminokwas metionina jest umieszczana tylko wtedy, gdy obecny jest kodon AUG. Jest to ważne, ponieważ AUG jest kodonem, który jest zawsze tłumaczony jako pierwszy w syntezie peptydów. Hipoteza pofalowania jest postulowanym wyjaśnieniem tego zaobserwowanego zjawiska i została powszechnie zaakceptowana w środowisku naukowym.
