"The American Scholar" Ralpha Waldo Emersona to esej o tym, co to znaczy być uczonym w Ameryce jego czasów. Pierwotnie wygłosił przemówienie do Towarzystwa Phi Beta Kappa na Uniwersytecie Harvarda w dniu 31 sierpnia 1837 roku. Zawiera cztery sekcje dotyczące wpływu natury, wpływu historii i literatury, wpływu działania i odpowiedzialności uczonego i jego własne spojrzenie na Amerykę.
W pierwszej części swojego przemówienia Emerson zachęcał swoich słuchaczy do wiary w ich zdolności twórcze i krytyczne. Kontrowersyjnie odrzucił ślepy szacunek niektórych uczonych do istniejących tekstów, takich jak Biblia. Twierdził, że taki szacunek oddziela myślącego człowieka od naturalnego świata i osobistych doświadczeń, deklarując, że amerykańscy uczeni powinni "żyć swoim słownikiem".
Emerson nie pomijał jednak wartości książek. Dalej opisał je jako "najlepszy rodzaj wpływu przeszłości", ale zasugerował, że były one zarezerwowane dla wolnego czasu uczonego.
Istotą jego przemówienia była pochwała za postęp naukowy, jaki dokonał się w Ameryce w jego czasach, a także wezwanie do amerykańskich uczonych, aby nadal myśleli niezależnie.
