Ta pusta teoria jest teorią, zaproponowaną przez brytyjskiego filozofa Johna Locke'a, że ludzkie umysły zaczynają pustkę, są pustymi planszami i są wypełnione osobistymi doświadczeniami. Według Locke'a, zaczynają się myśli absorbując uczucie i stając się bardziej złożonym poprzez refleksję nad tym, co zostało wykryte.
John Locke przekazuje swoją teorię w Księdze II swojej pracy "Esej dotyczący ludzkiego zrozumienia", opublikowany po raz pierwszy w 1670 roku. Nazywa umysł "tabula rasą", czyli pustym arkuszem lub tabletką. Esej stwierdza, że chociaż ludzie rodzą się bez treści, mają podstawowe zdolności do wchłaniania i przetwarzania treści po ich nabyciu. Według Locke'a, trzy rodzaje działań realizowanych na prostych pomysłach polegają na łączeniu prostych pomysłów w złożone pomysły, porównywaniu prostych idei bez ich łączenia i formowania abstrakcji z konkretów. Ponadto inne wydziały, takie jak pamięć, przechowują pomysły. W eseju Locke wyjaśnia, w jaki sposób sensacja i refleksja tworzą takie pojęcia jak czas, przestrzeń, liczba, solidność, moc, tożsamość i relacje moralne.
Locke nie był pierwszym filozofem, który porównał umysł do pustej powierzchni do pisania. W IV wieku pne, w swojej pracy "De Anima", Arystoteles przedstawia podobną propozycję. Esej Locke'a był jednak szeroko czytany i miał wielki wpływ na przyszłe pokolenia myślicieli.
