W XIX i na początku XX wieku geolodzy wysnuwali hipotezę, że główne masy lądowe zostały kiedyś połączone za pomocą skomplikowanych serii mostów lądowych. Była to próba wyjaśnienia rozmieszczenia roślin i zwierząt na całym świecie, ponieważ uznano, że populacje nie mogły promieniować na cały świat, tak jak to miało miejsce w przypadku kontynentów w ich obecnej konfiguracji.
Teoria mostu lądowego wyjaśniła, w jaki sposób życie mogło zaludnić różne kontynenty, wyobrażając sobie coraz większą liczbę obecnie zatopionych mostów lądowych. Chociaż w niektórych miejscach istniały lądowe mosty, takie jak most lądowy Beringa, który pozwalał ludziom zaludniać Amerykę, duża liczba i irracjonalne zachowanie proponowanych mostów lądowych sprawiło, że teoria była niewykonalna. Na początku XX wieku jeden lądowy most miał połączyć Brazylię z Afryką, co tłumaczyło podobieństwa między gryzoniami afrykańskimi i południowoamerykańskimi, a kolejny most miał połączyć Europę z Ameryką Północną. Uważa się, że inny most, a może zaginiony kontynent o nazwie "Lemuria" rozciągał się na Oceanie Indyjskim. Żaden z tych lądowych mostów i zagubionych kontynentów nie pozostawił żadnego śladu geologicznego z ich obecności, a teoria została ostatecznie złomowana z akceptacją tektoniki płyt jako mechanizmu dryfu kontynentalnego.
