W wierszu "Ciało i Duch" Anne Bradstreet używa ciała, aby odnieść się do faktu, że purytanie uważają się za grzeszne ziemskie stworzenia, a ona używa ducha, aby odnieść się do faktu, że purytanie również uważają się za wrodzonych odkupieni święci ludzie. Konflikt między duchem i ciałem zbadany w tym wierszu to taki, w którym purytanie zmagają się z codziennością.
Kiedy Bradstreet pisał, purytanie wierzyli, że najlepszym sposobem uzyskania wstępu do nieba jest skupienie się na tym, jak grzeszni byli. Innymi słowy, aby chronić świętość ich dusz lub duchów, Purytanie musieli zastanowić się nad wrodzoną grzesznością ich ciał lub ciał.
Wiersz zawiera animowane wersje ciała i ducha kłócą się ze sobą. Ciało twierdzi, że jego ziemskie dążenia do bogactwa i przyjemności są bardziej satysfakcjonujące niż duchowe dążenia do medytacji i kontemplacji. Duch odpowiada, że ci dwaj będą się spierać aż do śmierci. Oznacza to, że te dwie istoty rzeczywiście podświadomą walkę w umyśle osoby.
Duch i ciało są określane jako siostry lub bliźniaki w wierszu, ale duch twierdzi, że nie mają tego samego ojca. Zamiast tego urodzili się u schyłku człowieka, gdy Adam jadł z drzewa poznania.
