Hamlet "Być albo nie być" monologiem reprezentuje jego wewnętrzną walkę o cel ludzkiej egzystencji i sensu życia i śmierci. Jest to także kulminacja kryzysu egzystencjalnego Hamleta, który buduje przez cały czas gry.
W tym słynnym monologu Hamlet rozważa zalety i wady ludzkiej egzystencji. Debatuje nad tym, czy lepiej jest nadal żyć życiem cierpiącym na tym świecie, czy też zakończyć życie w obliczu niekończących się życiowych smutków. Nie jest jednak w stanie dojść do końca, ponieważ nikt nie wie, czy śmierć byłaby lepszą opcją. Jeśli śmierć byłaby jak sen bez marzeń, mówi, to byłoby lepiej niż smutki życia. Dylemat, z jakim się boryka, polega na tym, że nikt nie wie, co przychodzi po śmierci, i martwi się, że cokolwiek to jest, może być znacznie gorsze niż cierpienie, z którym człowiek musi zmierzyć się w życiu.
Monolog Hamlona jest uważany za przykład egzystencjalizmu w literaturze. Egzystencjalizm jest filozofią, która podkreśla wrogość i obojętność wszechświata wobec jednostki, i uznaje ludzką egzystencję za niewytłumaczalną. Hamlet nie znajduje zadowalającego rozwiązania swojego wewnętrznego kryzysu i używa tej mowy, aby przekląć nieuniknioną naturę jego dylematu.
