Literatura ustna to termin powszechnie stosowany w mówionych tradycjach literackich, takich jak opowieści ludowe, teatr muzyczny, przysłowia, zagadki, historie życia, sztuki teatralne, przysłowia, epickie wiersze i recytacje historyczne. W przeciwieństwie do pisanych gatunków literackich literatura ustna przekazywana jest lub przekazywana przyszłym pokoleniom ustnie, zazwyczaj poprzez zapamiętywanie i recytację. Jest uważana za formę sztuki werbalnej.
Legendy i mity są pierwszorzędnymi przykładami literatury ustnej, przekraczając granicę między faktem a fikcją, a jednocześnie wzmacniając ją przez ciągłe powtarzanie. Stają się częścią dziedzictwa, które identyfikuje kulturę lub grupę ludzi. Pieśni i rytuały są także formami literatury ustnej z powodu prowokacyjnych mocy słowa mówionego, zwłaszcza w połączeniu z faktami historycznymi.
Pisemna literatura i literatura ustna mają podobną charakterystykę, w tym potrzebę używania wyostrzonego języka i technik literackich, takich jak aliteracja, retrospekcje, zapowiedzi, hity fabularne i zwroty akcji. Te dwa style różnią się jednak tym, że literatura ustna wymaga jednego lub więcej wykonawców, którzy są odpowiedzialni za przekazywanie emocji, intencji, działania, fabuły i zakończenia całego utworu. Epifanie, zwroty akcji i motywy są odkrywane przez gawędziarza. Przykłady czołowej literatury obejmują afroamerykańskie opowieści, australijską mitologię rdzenną i wiersze homeryckie.
