Poezja klasyczna to poezja zakorzeniona w klasycyzmie, która kładzie nacisk na prostotę i klarowność, a jednocześnie ogranicza emocje. Podkreśla mentalność "mniej znaczy więcej", która ceni rzeczy estetyczne i posiada piękny wygląd doskonałości. Ta perspektywa pojawia się w kilku różnych gatunkach z tego okresu, w tym w tragedii, komedii i epice.
W starożytnej Grecji i Rzymie klasycyzm rozwijał się jako postawa estetyczna podobna do romantyzmu i realizmu. Tam, gdzie romantyzm koncentruje się na tym, co nasze serca mówią nam, że świat powinien być, a Realizm zajmuje się światem takim, jaki jest, klasycyzm przedstawia idealną wersję świata. Klasycyzm świętuje prostotę, marszcząc brwi na indywidualność i przykłady nadmiaru.
Poezja klasyczna znana jest z poszanowania tradycji i zgłębiania jej tematu z wielką głębią. Jest to ugruntowane podejście, które nie zajmuje się teoriami, ale raczej podkreśla doświadczenie. Klasycyzm był przeciwieństwem kultury starożytnego Rzymu, która była bardzo gwałtowna i rozwiązła seksualnie.
Klasycyzm jest nadal powszechnym podejściem do sztuki, pozostając najbardziej rozpowszechnionym podejściem estetycznym w zachodniej kulturze. Podczas gdy artyści mają skłonność do łamania zasad i łamania formy stworzonej przez klasycyzm, często odnoszą największe sukcesy, gdy zajmują się mniej znaczącymi aspektami tradycji. Efekt klasycyzmu na kulturę można zobaczyć we wszystkim, od powieści po hollywoodzkie filmy, a nawet opery mydlane.
Znani angielscy poeci, których twórczość wywodzi się z klasycyzmu, to Ben Johnson, który napisał "An Elegy" i John Dryden, autor "Absolom i Achitopel".
