Poezja narracyjna to poezja, która opowiada historię i ma fabułę. Wiersz nie musi się rymować, ani nie musi mieć ustalonej długości.
Poezja narracyjna zawdzięcza swój początek tradycji ustnej, która jest przekazywaniem historii przez ustnie. Tradycja ustna była ważna dla kultury ludzkiej od tysięcy lat. Niektórzy historycy uważają, że rozróżniające cechy poezji, takie jak użycie metrum, rymu i aliteracji, zostały pierwotnie opracowane, aby służyć jako mnoemoniki. Funkcje te pozwoliły głośnikowi łatwiej zapamiętać tradycyjne opowieści i poprawnie zrekonstruować je z pamięci.
