Teoria psychoanalizy Alfreda Adlera, często określana jako psychologia indywidualna, jest teorią, która podkreśla społeczny i wspólnotowy aspekt życia danej osoby jako równie ważną jak jego wewnętrzna dziedzina. Psychologia Adlera teoria koncentruje się na dynamice rodziny, interesach społecznych i dobrobycie innych.
Adler uważał, że siła motywująca ludzi polega na pokonywaniu ich kompleksu niższości poprzez dążenie do wyższości nad innymi. Jego teoria podkreślała ludzi jako całość i podkreślała znaczenie poczucia przynależności i poczucia równości oraz równości społecznej. Jego podejście było ukierunkowane na osiągnięcie praktycznych celów związanych z zawodem, społeczeństwem i miłością. Miał holistyczne spojrzenie na jednostkę i był pionierem praktyki poradnictwa rodzinnego i grupowego.
Alfred Adler był austriackim psychoterapeutą, który współpracował z Zygmuntem Freudem na początku XX wieku w Wiedniu. Oderwał się jednak od Freuda ze względu na odmienne poglądy na temat rozwoju osobowości i relacji między jednostką a otaczającym światem. Użył dwóch krzeseł, zamiast freudowskiej metody używania kanapy, aby wzmocnić poczucie równości między terapeutą a pacjentem.
Chociaż od 2014 r. współczesna psychologia głównego nurtu różni się od podejścia Adlera, które jest często określane jako psychologia adlerowska, jego teorie wywarły wpływ na kształtowanie dziedziny psychologii, szczególnie w dziedzinie psychoanalizy i rozwoju dziecka.
