Teoria zarządzania behawioralnego bada, w jaki sposób można zarządzać produktywnością w biznesie lub podobnych aplikacjach, koncentrując się na motywach pracowników. Obejmuje to analizę oczekiwań pracowników, dynamiki grupy i pracy zespołowej, rozwiązywania konfliktów i osobistych zainteresowań . Zarządzanie zachowaniem kontrastuje z klasycznym zarządzaniem, które ignoruje pracowników i koncentruje się na wydajności.
Jednym z pierwszych teoretyków zarządzania behawioralnego był Elton Mayo. Mayo przebadał kilka zespołów pracowników i przeprowadził eksperymenty, aby zaobserwować, w jaki sposób zareagowały i jak wpłynęła na wydajność. Eksperymenty te zostały oparte na Hawthorne Effect, zmianie zachowań, która ma miejsce, gdy dana osoba wie, że jest obserwowana.
Mayo stwierdził, że grupa 14 pracowników telefonicznych zwiększyła produktywność, gdy otrzymali specjalne przywileje, takie jak darmowe obiady i zwiększona niezależność. Chociaż premie za zapłatę faktycznie zmniejszyły produktywność o niewielką kwotę, grupa osiągnęła lepsze wyniki niż grupa kontrolna. Mayo przypisał premie płacowe i spadek produktywności do paranoi wśród pracowników, że podstawowa płaca zostanie obniżona lub firma przygotowuje się do zwolnienia pracowników. Mayo zaobserwował również, w jaki sposób kliki i przywództwo w grupie wpłynęły na wydajność.
Zarządzanie zachowaniem było odległym odejściem od klasycznego zarządzania, preferowanego modelu epoki industrialnej. Klasyczna perspektywa postrzega pracowników jako trybiki w maszynie i koncentruje się na tym, jak maksymalizować ogólną produktywność poprzez czystą wydajność siły roboczej. Zamiast tego perspektywa behawioralna postrzega pracowników jako jednostki, które są odmiennie motywowane od siebie.
