Żelazo pozwoliło na ekspansję gospodarczą podczas rewolucji przemysłowej, służąc jako kluczowy materiał produkcyjny, oraz poprzez swoją wartość w kształtowaniu i budowaniu różnego rodzaju infrastruktury, a mianowicie mostów. Rewolucja przemysłowa odnotowała znaczny wzrost gospodarczy w wielu sektorach gospodarki, przede wszystkim w transporcie, górnictwie i budownictwie. Wykładniczy wzrost gospodarczy wymagał paliwa w postaci surowców, które pierwotnie miały postać żelaza, a później stali.
Chociaż mocne i solidne żelazo w XVIII wieku było ograniczone. Urządzenia do obróbki żelaza były małe i zajmowały się tylko niewielkimi ilościami żelaza w tym samym czasie, dzięki czemu produkcja żelaza była ograniczona i kosztowna. Przed rewolucją przemysłową proces produkcji żelaza polegał na łączeniu i topieniu żelaza z innymi źródłami paliwa, głównie węgla drzewnego. Jednak wzrost aktywności gospodarczej wymagał większego zużycia zasobów. W rezultacie zmniejszyła się liczba drzew do produkcji węgla drzewnego, prowadząc do eksperymentów z innymi źródłami ciepła. Ostatecznie syntetyczny materiał koksu okazał się dobrym zamiennikiem węgla drzewnego. Koks i żelazo po połączeniu wytwarzają wytopione żelazo. Jego niska temperatura topnienia i trwałość sprawiły, że wytopione żelazo odgrywało wiodącą rolę w inżynierii, gdzie pomogło w budowie infrastruktury, takiej jak budynki i ich elementy, silniki parowe i elementy mieszkalne, w tym piece.
