Ponieważ statki w XVIII wieku opierały się na żaglach, aby je napędzać, długość podróży w dużym stopniu zależała od wiatru. Imigrant, który wyruszył w podróż w 1750 roku, zgłosił, że może to trwać od ośmiu do dwunastu tygodni, podczas gdy inny przybyły w 1724 roku podał, że podróż trwała sześć tygodni i trzy dni. Średnia podróż trwała około siedmiu tygodni.
Te podróże nie obejmują okresów, podczas których statki pozostawały zakotwiczone w porcie w Anglii lub w amerykańskich koloniach, podczas gdy były wypełnione ładunkiem. Według relacji imigrantów z pierwszej ręki, statki czasami zakotwiczyły w porcie nawet przez trzy tygodnie.
Imigranci musieli spędzać więcej czasu na statkach, gdy dotarli do amerykańskich kolonii, jeśli nie mogli sobie pozwolić na zapłacenie wymaganej opłaty za przejazd. Ci, którzy nie mogli zapłacić, musieli pozostać na pokładzie statku, dopóki nie zostaną sprzedani w niewolniczej służbie i zmuszeni do pracy, aby zapłacić za swoją podróż.
Podróż przez Atlantyk była bardzo trudna. Rachunki z pierwszej ręki mówią o chorobie, ciasnych kwaterach, racjach żywnościowych i wody oraz śmierci. Ponieważ podróż była tak długa, kiedy pasażerowie zginęli, ich ciała zostały wyrzucone za burtę, ponieważ nie było możliwości ich przechowywania na statku.
