Gwiazdy są podzielone na siedem klas gwiezdnych na podstawie ich temperatury powierzchni, zgodnie z wyjaśnieniami działu HyperPhysics na Georgia State University. Każda klasa widmowa ma swoją własną literę i zestaw cech.
Najgorętsze gwiazdy są klasyfikowane jako gwiazdy "O" i mają temperaturę wyższą niż 41 000 kelwinów. Ich wewnętrzny kolor jest niebieski, podobnie jak kolejna gwiezdna klasa "B." Po nich następują A, F, G, K i M, a ich odpowiednie kolory są niebiesko-białe, białe, żółte, pomarańczowe i czerwone. Temperatura powierzchni spada dla każdej klasy, z gwiazdami "M", które są najfajniejsze, na poziomie 3850 kelwinów.
Wydział Astronomii Uniwersytetu Waszyngtońskiego wyjaśnia, że klasyfikację tę określa się za pomocą spektroskopii, która jest analizą obserwowalnego światła. Spektroskopia bada wszystkie długości fali widma elektromagnetycznego, aby uzyskać wiele informacji o źródle światła, takich jak odległość, temperatura i skład. Zewnętrzna powierzchnia gwiazdy wytwarza linie absorpcyjne na spektrografie, gdy gęstość określonego gazu jest zbyt niska, aby pojawić się na widmie. Ponieważ różne temperatury powodują jonizację różnych gazów, poszczególne widoczne linie spektralne pozwalają na dokładne oszacowanie temperatury gwiazdy. Wczesna gwiezdna klasyfikacja została opracowana na podstawie tej nauki przez astronoma Annie Jump Cannon na Harvard College University pod koniec 19 wieku. Z biegiem czasu został udoskonalony, aby stać się standardowym systemem używanym dzisiaj przez naukowców.
