Miedź tworzy się w postaci stopionej skały z niewielkimi ilościami miedzianej cieczy. Gdy większa skała dalej krzepnie, płyn bogaty w miedź przesuwa się w pęknięcia, a następnie zestalają się. Ponieważ miedź zestala się później niż inne minerały w większej skale, ostateczne osady mają wysokie stężenie.
Miedź występuje najczęściej w osadach, w których obecne są również ołów, srebro, złoto i cynk. Złoża miedzi porfirowej zawierają najważniejsze znaleziska miedzi; złoża porfiru zaczęły się jako duże skupiska stopionej skały, które powoli ochładzały się, krystalizując wewnątrz skorupy ziemskiej. Podczas procesu chłodzenia powstały duże kryształy, a wokół nich powstały mniejsze; te mniejsze to porfiry.
Początkowo ilość miedzi w stopionej skale jest dość mała. Gdy stopiona skała stygnie, inne minerały najpierw zestalają się, tak że miedź pozostająca w płynie podnosi się w stężeniu. Proces krystalizacji powoduje skurczenie się skały, tworząc pęknięcia, a płyn, który pozostaje, porusza się w tych pęknięciach. W tym momencie płyn zawiera dużo miedzi, więc do czasu zestalenia staje się prawie czystą miedzią. Depozyty pojawiają się, gdy skały na ich szczycie ulegają erozji, wystawiając miedź na operacje wydobywcze.
