Kluczowe aspekty Anglii w XIX wieku obejmują przeniesienie ludności na dużą skalę do miast i miasteczek. Również w tym czasie rewolucja przemysłowa doprowadziła do wzrostu fabryk i wyrobów maszynowych.
Kiedy pierwszy spis ludności miał miejsce w 1801 r., tylko około 20% ludności mieszkało w miastach. Liczba ta wzrosła do 50 procent w roku 1851. Ogromny i nagły przypływ ludności do miast doprowadził do przerażających warunków mieszkaniowych. Wiele domów zostało zbudowanych dosłownie w tyłach na obszarach, które wcześniej miały tylko wioski. Wyznaczeni urzędnicy brukarni lub usprawnieni mogli pracować tylko w niektórych parafiach i nie mieli kontroli nad nowymi miastami, a zatem nie mieli możliwości ich poprawy.
Nie było odpływu na ulicach, a toalety były dzielone przez kilka domów. Domy składały się z jednego lub dwóch pokoi, które były przepełnione i bez odpowiedniego ogrzewania lub wentylacji. W stuleciu doszło do licznych epidemii cholery. W latach 40. XIX w. Rady miejskie wniosły pewną regularyzację i budowę budynków z powrotem do siebie, a domy piwnic zostały zakazane. Ze względu na rewolucję przemysłową, pod koniec wieku większość towarów wytwarzano w fabrykach.
Stworzyło to duże zapotrzebowanie na pracę dzieci i kobiet, aby pracować do 12 godzin dziennie lub nawet dłużej. Nowa ustawa uchwalona w 1819 r. Sprawiła, że dzieci poniżej 9 roku życia pracowały nielegalnie, a dzieci w wieku od 9 do 13 lat nie mogły pracować dłużej niż 12 godzin dziennie. Ustawa ustanowiona kilka lat później przewidywała, że nikt poniżej 18 roku życia nie będzie mógł pracować między godziną 8:30. do 5:30 A.M. W 1800 roku pierwsza pasażerska linia kolejowa pomiędzy Stockton i Darlington została otwarta w 1825 roku, a także linia między Manchesterem a Liverpoolem w 1830 roku. Do 1842 roku Wielka Brytania miała ponad 5000 km linii kolejowych.
