W "Ropuchach" poeta Philip Larkin bada podobieństwa między ropuchami społecznymi i biologicznymi, porównując te dwa w wierszu 36 wierszy. Ostatecznie Larkin omawia negatywne cechy obu rodzajów ropuch. i dochodzi do wniosku, że nie ma sposobu, aby się przed nimi ukryć.
Larkin wprowadza czytelników do ropuchy społecznej w pierwszej linii, która zaczyna się "dlaczego mam pozwolić ropuchom pracować /przysiadywać na moim życiu". Ropucha reprezentuje tutaj pracę, a użycie przez Larkina tej metafory zwraca uwagę na negatywne konotacje społeczne zawarte w ropuchach. Wiersz następnie porównuje ropuchy robotników do fizycznych ropuch, wyrażając podobieństwo między nimi jako brzydkimi i odrażającymi małymi stworzeniami. Larkin następnie porównuje fizyczne ropuchy z pracą, stwierdzając, że nieatrakcyjne i niepożądane cechy ropuchy i pracy są w zasadzie zaraźliwe. Larkin używa metafor, aby dodać uczucia i emocje w pierwszej zwrotce, i robi to samo dla drugiego i trzeciego. Druga zwrotka kontynuuje szeroki opis fizyczny ropuchy, gdzie Larkin porównuje stwora do trucizny. W wersach od trzeciej do piątej Larkin wyraża litość dla osób uwięzionych w związkach społecznych - niezdolnych do ucieczki od pracy i jej negatywnych cech - podobnie jak ropuchy nie mogą uciec od swoich genów.
