Kompetencja interpersonalna to umiejętność wyboru rodzaju komunikacji, która jest najbardziej skuteczna w danej sytuacji. Taka kompetencja umożliwia jednostkom osiągnięcie celów każdej komunikacji w sposób najbardziej odpowiedni dla wszystkich zaangażowane strony.
Teoretycy podzielili kompetencje interpersonalne na określone kategorie w następujący sposób: wiedza, umiejętności i motywacja. Wiedza wskazuje na możliwość poznania, jakie rodzaje działań najlepiej pasują do sytuacji społecznej. Umiejętność w tym sensie sygnalizuje zdolność do najlepszego wyboru i podążania za zachowaniem w zależności od sytuacji. Motywacja to dążenie do komunikowania się w sposób najlepiej dostosowany do kontekstu.
Te kategorie nie tylko przełamują określone aspekty kompetencji interpersonalnych, ale także ustanawiają serię warunków wstępnych, które należy spełnić, aby stać się w pełni kompetentnym komunikatorem. Oznacza to, że taki komunikator musi opanować wszystkie trzy umiejętności. Na przykład, jeśli dana osoba ma wiedzę o tym, jak postępować w danej sytuacji i umiejętność jej wykonywania, ale nie ma motywacji ani chęci skorzystania z tych dwóch pierwszych umiejętności, pozostaje nieefektywnym komunikatorem.
Dalsze badania koncentrowały się na tym, jak kompetencje interpersonalne można oceniać w różny sposób w zależności od perspektywy. To, co może wydawać się właściwe dla osób zaangażowanych w sytuację, może wydawać się neutralnym obserwatorem w inny sposób.
