W akcie II, scenie II sztuki Williama Szekspira "Juliusz Cezar", Calpurnia marzy o tym, że posąg Cezara krwawi i gdy uśmiechając się, Rzymianie podeszli do posągu i zanurzyli ręce we krwi. Widzi to jako znak, że Cezar nie powinien opuszczać domu, ponieważ istnieje niebezpieczeństwo, które stoi przed nim, jeśli tak się stanie.
Cezar nie chce uwierzyć w ten sen i mówi swojej żonie, że nikt nigdy go nie zaatakuje. Calpurnia mówi mu, aby zrobił wymówkę, że jest chory i nie może opuścić domu tego dnia. Decjusza mówi mu, że jeśli nie pójdzie, senatorowie będą kpili z niego, słuchając jego żony. Cezar postanawia jechać.
