Doktryna Monroe ugruntowała pozycję Stanów Zjednoczonych jako dominującej potęgi na zachodniej półkuli Stała się integralnym elementem amerykańskiej polityki zagranicznej.
Doktryna Monroe została stworzona przez Johna Quincy Adamsa w czasach, gdy hiszpańskie kolonie w Ameryce Łacińskiej zaczęły deklarować swoją niepodległość. Kiedy Prezydent James Monroe ogłosił doktrynę w swoim corocznym przemówieniu do Kongresu w 1823 roku, wszystkie zagraniczne mocarstwa zostały powiadomione, że wszelkie próby odzyskania kontroli nad ich byłymi koloniami będą postrzegane jako wrogie działanie. Doktryna miała również wpływ na północnoamerykańską glebę. Rosja domagała się rozległych pokosów, sięgających aż na południe, jak dzisiejsze Oregonie. Szczerość doktryny dała jasno do zrozumienia, że żadnemu obcemu mocarstwu nie uda się rozszerzyć swojej obecności na obszarze, który stałby się zachodnim wybrzeżem Stanów Zjednoczonych. Doktrynę można uznać za udaną, ponieważ żadne europejskie siły nie interweniowały w Ameryce Południowej, chociaż byłoby naiwnością sugerować, że było to wyłącznie z powodu Doktryny Monroe.
Dziesięć lat później Doktryna Monroe była składnikiem polityki jawnego przeznaczenia, która służyła usprawiedliwieniu zachodniej ekspansji. Została ona cytowana jako podstawa interwencjonistycznej polityki Stanów Zjednoczonych aż do XX wieku.
