Adaptacje grzechotnika obejmują zdolność wyczuwania delikatnych wibracji spowodowanych przez ofiarę, niezwykle wrażliwego węchu, zębów, które zapobiegają ucieczce ofiary, oraz ogon, który grzechota i odstrasza intruzów. Grzechotniki mają wysoko rozwinięte czujniki ciepła w pobliżu ich ust, a ich oczy są przystosowane do widzenia w słabym świetle.
Grzechotniki wyczuwają wibracje wzdłuż ich ciał, a następnie przekazują je do swoich szczęk i wewnętrznych uszu. Nie mają zewnętrznych uszu. Grzechotniki węszą językami, a ponieważ języki są rozwidlone, mogą powiedzieć, w którym kierunku nadchodzi zapach. Zęby w grzechotniku skierowane są w tył, w kierunku gardła, więc gdy złapią zwierzę, trudno mu będzie uciec. Grzechotniki używają grzechotek na końcu ich ciał, by zaskakiwać potencjalnych drapieżników.
Grzechotniki są żmijami jamy ustnej, co oznacza, że mają dwa dołki tuż pod pyskiem, które wyczuwają ciepło ciała. Wykorzystują je do lokalizowania i zabijania innych zwierząt. Grzechotniki nie widzą więcej niż około 40 stóp, ale rozwinęły eliptyczne źrenice, które pozwalają im dobrze widzieć w nocy.
Podobnie jak wszystkie węże, grzechotniki wyewoluowały szczęki na zawiasach, które pozwalają im jeść zwierzęta o wiele większe niż ich ciała. Po połknięciu zwierzęcia stają się niemrawo podczas trawienia, co może potrwać kilka dni.
