Zmysłowe słowa w poezji to te, które silnie przywołują czytelnikowi percepcje zmysłowe, szczególnie te, które przywołują pięć zmysłów: smak, dotyk, wzrok, węch i słuch. Poprzez użycie języka zmysłowego, poeta dąży do wzmocnienia empirycznej natury wiersza.
Poezja często ma zdolność tworzenia poczucia zanurzenia dla czytelnika, który jest silniejszy niż ten, który można znaleźć w ogólnej prozie. Sensualny język, czyli słowa sensowne, odgrywają w tym ogromną rolę. Przymiotniki są jednym z podstawowych narzędzi stosowanych przez poetów w tym zakresie, dodając wyraźne i stymulujące opisy prezentowanego materiału. Na przykład niepokój można opisać jako paraliżujący lub kłujący; słońce może być opisane jako płonące lub oślepiające. W każdym przypadku wprowadza się kilka wrażeń lub zdolności odczuwania, kładąc na siebie doświadczenie ze złożonością.
Innym powszechnym narzędziem dla poetów w języku zmysłowym jest metafora. Zamiast prostego opisu, metafora porównuje materiał w wierszu do czegoś innego, jawnie lub interferencyjnie. Emocję, na przykład, można porównać do fali toczącej się po powierzchni oceanu. Nie tylko tworzy ona dla czytelnika określony rodzaj obrazów, ale także pozwala jej przypomnieć sobie własne konkretne doświadczenia związane z przebywaniem w morzu, być może w czasie przypływu, i przenieść to wspomnienie na jej docenienie wiersza i jego potencjalnego znaczenia. . Metafora nie tylko wzmacnia i poszerza zdolność tworzenia pojęć zmysłowych, ale także umiejętność wprowadzania symboliki i alegorii do treści wiersza.
