Ustawy o dochodach z Townshend z 1767 roku to pięć aktów, które podniosły podatki od szkła, farby, oleju, ołowiu, papieru i herbaty. Ich celem było zwiększenie przychodów brytyjskiej administracji kolonii amerykańskich. < /p>
Według UShistory.org, ustawy o dochodach w Townshend wskrzesiły wrogie działania, które miały miejsce między brytyjskim autorytetem kolonialnym a amerykańskimi koloniami w wyniku ustawy o pieczęciach z 1765 roku. Ponadto zwiększone dochody spowodowały opór w Bostonie. W odpowiedzi na wzrost dochodów Townshend, wielu kolonistów zaczęło naruszać przepisy handlowe dotyczące tych towarów ze zwiększonymi podatkami.
Rewolucyjne konflikty osiągnęły szczyt w lecie 1768 roku, kiedy Brytyjczycy skonfiskowali slup, którego właścicielem był John Hancock. Stwierdzono, że slup narusza regulacje handlowe ustanowione przez ustawy Townshend. Tłum ludzi mobbed urzędu celnego w Bostonie, w którym urzędnicy wycofali się do brytyjskiego okrętu wojennego w Boston Harbor. 1 października 1768 r. Przybyły wojska brytyjskie, by zająć miasto. Zamiast się opierać, koloniści z Bostonu zgodzili się na porozumienie o braku importu, które następnie rozprzestrzeniłoby się na resztę kolonii.
W swoich projektach ustawy Townshend różniły się od ustawy o pieczęciach jako formą zewnętrznego zbierania dochodów: podatki były pobierane raczej od importu niż od towarów wytwarzanych wewnętrznie. Wielu amerykańskich kolonistów początkowo nie rozumiało różnicy między zyskiem wewnętrznym i zewnętrznym, a także postrzegało Ustawę Townshend jako dalsze narzucanie brytyjskiej autorytatywnej reguły - konkretnie, aby podnieść dochody kolonialne bez zgody podatników.
