Bartolome de las Casas był hiszpańskim księdzem, później dominikaninem, który potępił system encomienda indiańskiej niewolniczej pracy objęty przez konkwistadorów. Przez resztę życia walczył o prawa rdzennych Amerykanów, często mówiąc bezpośrednio do króla Hiszpanii.
W roku 1502 młody ksiądz odwiedził rodzinną posiadłość na Hispanioli, podróżując po całej wyspie. Był przerażony hiszpańskim traktowaniem tubylców, którzy byli zniewoleni, brutalizowani, a czasem zabijani. W 1514 roku zrzekł się całego bogactwa swojej rodziny zarobionego przez rodzimą niewolniczą siłę roboczą, potępił system plantacji encomienda za grzeszny i zaczął działać, aby uwolnić rdzennych mieszkańców.
Podczas gdy początkowo odnosił sukcesy, śmierć króla Ferdynanda w 1516 r. doprowadziła do chaosu. Późniejsze sukcesy w Gwatemali zostały rozwiązane, gdy tubylcy, którzy zostali spacyfikowani i nieco schrystianizowani, zostali zniewoleni przez chciwych hiszpańskich osadników. W 1542 r. Przekonał króla Karola V do zmiany systemu encomienda na Nowe Prawa, ale rzadko były one egzekwowane w hiszpańskich koloniach. Wraz z życiem zagrożonym przez wściekłych właścicieli plantacji powrócił do Hiszpanii, aby napisać o swoich doświadczeniach z Indianami. Jego książki, w tym "Historia de las Indias", pomogły zmienić hiszpański sentyment wobec tubylców i zachowały dla potomności surową taktykę konkwistadorów.
