Szekspir oparł fabułę swojej sztuki "Romeo i Julia" głównie na wierszu "Tragiczna historia Rzymu i Julii" Arthura Brooke'a i opowieści "Pałac przyjemności" Williama Paintera. Wiersz i historia z kolei opierały się na włoskich nowelach.
Poemat narracyjny Brooke został opublikowany po raz pierwszy w 1562 roku. Jest to opowieść "Giulietta e Romeo", włoska powieść napisana w 1554 roku przez Matteo Bandello, która została przetłumaczona na język francuski w 1559 roku przez Pierre'a Boaistuau. Brooke użył francuskiego tłumaczenia jako swojego źródła. Bandello został zainspirowany podobną historią "Giulietta e Romeo", która została opublikowana w 1530 roku przez Luigi da Porto, która nie tylko używała imion kochanków, ale także zwaśnionych rodzin Capuleti i Montecchi oraz scenerii Werony. Luigi da Porto zaadaptował swoją wersję romansu na podstawie włoskiej powieści opublikowanej w 1476 r. Pod tytułem "Mariotto and Gianozza" Masuccio Salernitano. Historia została osadzona w Sjenie, a Salernitano twierdził, że była oparta na prawdziwych wydarzeniach.
Szekspir użył włoskich powieści jako podstawy wielu swoich sztuk, takich jak "Miarka za miarkę", "Wiele hałasu o nic" i "Kupiec wenecki". "Romeo i Julia" ściśle nawiązują do wiersza Brooke, chociaż Szekspir dodał do niektórych postaci głębię i złożoność.
