Mieszkańcy Ojibwa, zamieszkujący lasy, budowali wioski i mieszkali w waginogach lub wigwamach. Bardziej koczownicze plemiona, które żyły na Wielkiej Równinie, zbudowały tipi z bawolej skóry, którą poruszały się kilka razy w roku, aby być bliżej wody i jedzenia.
Aby zrobić wigwam, wygięte w Ojibwa obrane, zielone drzewka z drzewa żelaznego w łuki, wykorzystano włókno lipowe, aby uformować drzewko w okrągły lub owalny kształt i nawlecione pasma kory brzozy, kory cedrowej lub maty z owadów wokół drzewka. Wigwamy miały drzwi i dziurę na górze, co zapewniało wentylację. Ojibwa zabrał tylko pasy z brzozy lub porozrzucane maty, jeśli się poruszyły, pozostawiając leżącą pod spodem strukturę. Niektóre rodziny mieszkały w długich chałupach na dachu, które miały drzwi na obu końcach. Wiosną i latem większość Ojibwa mieszkała w wioskach, a podczas późnej jesieni i zimy mieszkali w obozach myśliwskich.
Pod koniec XIX wieku Ojibwa wykorzystywała inne formy kory drzew, perkalu, tektury i papy do budowy wigwamów. Zakryli także drzwi kocami. Wielu Ojibwa przeniosło się z wigwamów do jednopomieszczeniowych domów z bali lub szkieletu albo do chałup papierowych na tarce w związku z Powołaną Ustawą o Przydziale Ogólnym z 1887 roku. Akt ten dawał paczki ziemi osobom, a nie plemionom i zachęcał jednostki do budowania więcej trwałe struktury. Wigwamy pozostały popularnymi opcjami mieszkaniowymi w latach 30. XX w. Dla Ojibwa, którzy mieszkali w północnym Ontario i Manitobie wzdłuż śródlądowych rzek i jezior.
