Umierająca gwiazda nazywana jest "czerwonym olbrzymem". Jest to gwiazda, której średnica jest wielokrotnie większa od średnicy Słońca (pomimo tego, że jest chłodniejsza). Jasność czerwonego olbrzyma pochodzi z muszli, która wciąż pali wodór.
Gwiazdy regularne lub "główne sekwencje" łączą wodór w hel. Po zakończeniu syntezy gwiazda zaczyna się kurczyć. Powoduje to, że temperatury w gwiazdce wzrastają, aż helu w rdzeniu do węgla. W zależności od wielkości gwiazdy wybucha albo w supernową, albo w czerwonego olbrzyma. Ostatecznie wiele czerwonych olbrzymów rozpada się na białe karły znalezione w mgławicy planetarnej.
