Barwienie metodą Giemsy jest odczynnikiem barwiącym opracowanym na początku XX wieku przez Gustava Giemsę w celu wspomagania mikroskopii komórkowej. Różne komórki i części komórek plamią nieco inne kolory, co pozwala na postawienie właściwych diagnoz. .
Barwnik Giemsa jest często stosowany do diagnozowania infekcji pasożytniczych, ponieważ pasożyty barwią się inaczej niż otaczająca je tkanka komórkowa. Na przykład, komórki zakażone Chlamydią mają jaśniejsze ciałka inkluzyjne widoczne po barwieniu plamą Giemsy.
Barwnik służy również do wizualizacji próbek krwi, ponieważ różne krwinki barwią różne kolory, co umożliwia szybkie różnicowanie wzrokowe pod mikroskopem. Plama jest konieczna, ponieważ niepokryte komórki są prawie przezroczyste, a choroby trudne do zdiagnozowania.
