Rozpuszczanie to dysocjacja lub międzycząsteczkowe zajęcie substancji rozpuszczonej w postaci rozpuszczalnika w celu utworzenia roztworu. Powszechnym procesem rozpuszczania jest wprowadzenie kryształów soli kuchennej do wody w celu utworzenia wodnego roztworu soli fizjologicznej.
Ogólna zasada rozwiązania polega na tym, że "jak rozpuszcza się". Substancje muszą posiadać podobne siły międzycząsteczkowe, aby mogły się wzajemnie rozpuścić. Wprowadzenie substancji rozpuszczonej do rozpuszczalnika musi obejmować pewną interakcję między tymi dwoma gatunkami, aby powstał roztwór.
Aby stała substancja stała rozpuszczała się w ciekłym rozpuszczalniku, interakcje między cząsteczkami substancji rozpuszczonej i rozpuszczalnikiem muszą być silniejsze niż oddziaływania pomiędzy cząsteczkami rozpuszczalnika. Im silniejsze są te interakcje, tym szybciej substancja rozpuszczona rozpuszcza się w rozpuszczalniku i im większa jest ilość substancji rozpuszczonej, którą ta sama ilość rozpuszczalnika jest w stanie rozpuścić.
Przykładem jest rozpuszczanie silnie jonowych soli w polarnych rozpuszczalnikach, takich jak woda. Cząsteczki wody są w stanie oddzielić cząsteczki substancji rozpuszczonej na pojedyncze jony i otaczać je, tworząc roztwór. Ten mechanizm otaczania cząsteczek substancji rozpuszczonych cząsteczkami rozpuszczalnika nazywany jest solwatacją i musi zachodzić niezależnie od faz zaangażowanych w tworzenie roztworu.
