"Srebro" to krótki wiersz opublikowany przez Waltera de la Mare. Wiersz pojawia się w jego książce "Pie Peacock", która została opublikowana w 1913 roku. Wiersz opisuje srebrną barwę księżyca daje światu.
"Srebro" zaczyna się od personifikacji księżyca przechodzącego przez noc na jej "srebrnym shonie" lub butach. Patrząc na Ziemię, widzi całą naturę pokrytą srebrem. Na srebrnych drzewach jest "srebrne owoce", mnóstwo srebrnych okien, a nawet łapy psów są srebrne, gdy śpią w swoich psich budach. Gołębie mają srebrne pióra, a aktywna mysz ma "srebrne pazury i srebrne oko". Ryby też błyszczą, gdy spoczywają w pobliżu "srebrnych trzcin w srebrnym strumieniu".
