Strategiczna polityka handlowa odnosi się do polityki handlowej, która kieruje duże, wielonarodowe firmy do korzystnych wyników podczas interakcji z innymi wielonarodowymi firmami w oligopolistycznych branżach. Oligopol to struktura rynkowa, w której niewielka liczba firm dominuje przemysł. Strategiczna polityka handlowa istniała prawie tak długo, jak sam handel międzynarodowy, z korzeniami sięgającymi starożytnej Grecji.
W strategicznej polityce handlowej, decydenci polityczni starają się pomóc firmom krajowym konkurować z firmami zagranicznymi, przenosząc zyski z zagranicznego na krajowy. Proces zazwyczaj rozwija się w trzech etapach. W pierwszym etapie rząd subsydiuje koszty badań i rozwoju firmy krajowej. W drugim etapie firma krajowa, wspierana przez dotacje rządowe, zwiększa inwestycje w badania i rozwój. Wreszcie, w konfrontacji z subsydiowanym badaniem i rozwojem ze strony konkurenta, zagraniczna firma ogranicza własne inwestycje w badania i rozwój oraz eksport, zasadniczo przekazując rynek swojemu subsydiowanemu konkurentowi.
Krytycy strategicznej polityki handlowej twierdzą, że ingerencja rządu zakłóca rynek, umożliwiając mniej wydajnym firmom wejście na rynki, do których nie mogliby wejść inaczej. Zwiększa to koszty w całej branży. Dodatkowo, ze względu na globalny charakter kapitału w inwestycjach, osoby fizyczne mogą posiadać udziały zarówno w zagranicznych, jak i krajowych firmach, więc polityka często szkodzi krajowym inwestorom. Wreszcie, strategiczna polityka handlowa zakłóca działalność, poddając rynek politycznym kaprysom.
