W normalnych warunkach światła północne występują w wąskim paśmie od 10 do 20 stopni szerokości geograficznej od bieguna północnego. W Ameryce Północnej ogranicza to zasięg do części Alaski, północno-zachodniej Kanady i Grenlandia. W Europie, w Norwegii i na niektórych częściach Syberii również czasami pojawiają się zorzy polarne. Jednak zmiany w polu geomagnetycznym Ziemi i aktywności Słońca mogą zmienić zasięg i aktywność zorzy polarnej.
Kiedy słońce emituje odblaski lub koronalne wyrzuty masy, naładowane cząstki mogą wywoływać burze geomagnetyczne na Ziemi. Ten zwiększony strumień w polu magnetycznym Ziemi może znacznie zwiększyć natężenie i zasięg zarówno światła północnego, jak i południowego. W 2011 roku burza słoneczna popchnęła zorzę polarną na południe od Arkansas i Mississippi i stworzyła żywą kolorystykę w atmosferze w północnych stanach. Najbardziej intensywny zorze zorzy obserwowano w 2014 roku w 1859 roku, kiedy energia zorzy była tak intensywna, że operatorzy telegrafu byli w stanie wykorzystać ją jako źródło zasilania. Nawet przy odłączonych bateriach od linii telegraficznych operatorzy mogli komunikować się na duże odległości, wykorzystując naturalną energię zorzy polarnej.
Południowe światła występują w podobnie wąskim paśmie, co ogranicza ich oglądanie do części Antarktydy i południowego krańca Ameryki Południowej.
