W psychologii zjawisko adaptacji jest ludzką tendencją do przystosowania się do bodźców, jednocześnie oczekując, że przyszłe bodźce będą takie same. Termin został wymyślony przez autora Davida G. Meyersa.
Zjawisko poziomu adaptacji jest terminem używanym w badaniu szczęścia, o czym była mowa w książce Davida G. Meyersa "The Pursuit of Happiness". Odnosi się do teorii, że emocje i odczucia są relatywne i szybkie do zmiany. Ludzie mają tendencję do dostosowywania się do otoczenia i nie reagują już na nowości niektórych bodźców po upływie pewnego czasu. Zjawisko może przejawiać się w potrzebie coraz większej ilości bodźców, aby stworzyć ten sam efekt; na przykład ktoś uzależniony od gier hazardowych lub szybkich wyścigów potrzebuje więcej emocji za każdym razem, aby doświadczyć tego samego poziomu szczęścia.
Po osiągnięciu sukcesu, na przykład nowej pracy, nowej romantycznej relacji lub nowego domu, ludzie odczuwają euforyczne uczucia, tylko po to, aby te uczucia rozpłynęły się i stały się nowe. To normalne lub "neutralne" uczucie jest względne. To, co podnieca jedną osobę, wydaje się nudne dla drugiej. Wszystkie doświadczenia sukcesu lub porażki zależą od obecnej neutralności. Jeśli nowy rozwój, wystąpienie lub osiągnięcie wydaje się lepsze niż obecny stan rzeczy, osoba czuje się szczęśliwa, ale tylko na chwilę. Jeśli jednak nowy rozwój wydaje się krokiem do tyłu, osoba będzie się czuła smutna i sfrustrowana.
