Filozofia Jean-Jacquesa Rousseau obejmowała szereg teorii związanych z filozofią polityczną i psychologią moralną, szczególnie w odniesieniu do wolności człowieka. Jego filozofia idealizowała ludzi w stanie natury, który nie został zerwany przez społeczeństwo iz pełną fizyczną wolnością. Uznając powrót do stanu naturalnego za niemożliwy w nowoczesnym społeczeństwie, Rousseau przeprowadził poszukiwania filozoficzne, aby określić sposoby bycia jak najbardziej wolnym w ramach określonych ograniczeń.
Zgodnie z wyidealizowaną umową społeczną Rousseau, wolni i równi ludzie wymieniają swoje indywidualne prawa do praw obywatelskich. Dobrowolnie zgadzają się na spotkanie i jednogłośną zgodą na jego władzę tworzą społeczeństwo obywatelskie, nowy suwerenny organ poświęcony woli powszechnej, który działa w interesie dobra wszystkich.
Ludzie stali się wyobcowani ze swojego naturalnego stanu poprzez zależność, ekonomiczne i społeczne nierówności oraz stopień, w jakim ludzie osądzają siebie poprzez porównania z innymi.
W politycznej filozofii Rousseau nierówność jest nienaturalna i w dużej mierze wynika z sztucznych potrzeb. Dla Rousseau pojawienie się własności prywatnej było kluczowym punktem zwrotnym w odejściu od stanu natury i wierzył, że wszyscy ludzie mają naturalną dobroć, ale są skorumpowani przez społeczeństwo.
Opowiadał się za formą edukacji, która podkreślałaby rozwój naturalnych zdolności dzieci.
