Cele byłego prezydenta Niezależnej Republiki Filipin Elpidio Quirino, obejmowały rekonstrukcję narodu i przywrócenie wiary i zaufania ludzi po bitwie pod Manilą, podczas której jego własna żona, syn i dwie córki zostali zabici. Po odbyciu służby w Senacie i pomożeniu w stworzeniu konstytucji narodu, były wiceprezydent zastąpił lidera Manuela Roxasa po jego śmierci w 1948 roku.
Największym wyzwaniem dla Quirino była silna opozycja, z którą spotkał się z rywalizującą partią nacjonalistyczną, która oskarżyła go o sprzeniewierzenie funduszy. Chociaż został ponownie wybrany w 1949 roku, pojawiły się również pogłoski o oszustwach wyborczych i zastraszaniu.
Jako prezydent, Quirino dążył do poprawy warunków społecznych i ekonomicznych na Filipinach i dalej ustanawiał silne relacje z krajami Azji i Zachodu. Stawił czoła także zagrożeniom ze strony komunistycznego ruchu "Huk", ruchu, który nie został powstrzymany aż do czasu jego kadencji.
Podczas gdy jego powojenna odbudowa była uważana za umiarkowanie udaną, Liberalno-Quirino było często krytykowane przez nacjonalistów za niewdrożenie bardzo potrzebnych reform i postawienie interesów USA przed interesami Filipińczyków.
Wśród zarzutów o korupcję, sekretarz obrony Quirino Ramon Magsaysay zrezygnował i wstąpił do Partii Nacjonalistycznej. Następnie pokona Quirino w wyborach powszechnych w 1953 r.
