Meta-komunikacja to komunikacja niewerbalna, która albo uzupełnia to, co jest powiedziane, albo wskazuje, że to, co się mówi, nie jest tym, co rozumie się. Na przykład, jeśli jedna osoba prosi inną osobę: "Kto płacze ? " lub "Co jest nie tak?" i ta osoba odpowiada, że nic nie jest nie tak, oczywiście, wiadomość wysłana nie zgadza się z wypowiedzianą odpowiedzią. Płacz zwykle wskazuje na coś niewłaściwego.
Istnieje wiele powodów meta-komunikacji. Jedna osoba może nie czuć się dobrze z drugą, aby powiedzieć prawdę lub przedstawić całą historię. Czasami protokół społecznościowy mówi, że ludzie mówią coś zupełnie innego niż to, co czują.
Kiedy pojawia się meta-komunikacja, słowa wypowiedziane są zwykle formalnościami i mają bardzo małe znaczenie. Termin "meta-komunikacja" został wymyślony przez Gregory'ego Batesona w latach 70. XX wieku. Idea meta-komunikacji Batesona polega na tym, że pewien język ciała i maniery łączą się ze słowami ludzi, aby stać się kodami. Skuteczna komunikacja w ten sposób wymaga, aby wszystkie strony znały i rozumiały nawzajem swoje kodeksy.
Bateson uważała również, że każda komunikacja jest zasadniczo komunikacją w ramach komunikacji, co oznacza, że często odbywa się więcej niż jedna konwersacja jednocześnie. Prowadzi się prawdziwą rozmowę - co się mówi - i rozmowę meta-komunikacyjną - co się odbywa.
