Polityka laissez-faire jest doktryną polityczną i ekonomiczną, która utrzymuje, że gospodarki funkcjonują sprawnie, gdy istnieje minimalna ingerencja rządu. Ta polityka sprzeciwia się opodatkowaniu i regulacji handlu oraz popiera indywidualizm, wolny handel i wolną konkurencję.
Doktryna leseferyzmu związana jest z niesławnymi ekonomistami znanymi jako fizjokraci. Ci ekonomiści rozkwitali we Francji w latach 1750-1780. Ta polityka stała się popularna w Wielkiej Brytanii pod wpływem Adama Smitha, znanego filozofa i ekonomisty. Jednak nie było entuzjastycznie przyjęte w Stanach Zjednoczonych.
Wiara w tę politykę stała się bardzo popularna w XIX wieku, a jej zwolennicy propagowali nieuregulowaną działalność indywidualną. John Stuart Mill, brytyjski ekonomista, był odpowiedzialny za popularyzację tej polityki za pośrednictwem swoich argumentów w Principles of Political Economy w 1848 roku. W czasie tej epoki powszechnie dostrzegano, że osoba, która może realizować własne pragnienia, osiągnie najlepsze wyniki dla społeczeństwa. Kluczową funkcją państwa było zapewnienie bezpieczeństwa i utrzymanie porządku, ale państwo powinno unikać ingerencji w inicjatywy jednostki realizującej zamierzone cele. Jednak zwolennicy leseferyzmu podkreślali, że rząd odgrywa kluczową rolę w egzekwowaniu umów.
Pod koniec XIX wieku doszło do poważnych zmian gospodarczych i udowodniono, że doktryna laissez-faire nie była już skuteczna. Opracowano nowe teorie i koncepcje, aby poradzić sobie z nowymi wyzwaniami. Jednak ta polityka nadal ma swoich zwolenników.
