Przykładem strukturalnego funkcjonalizmu jest jednostka rodzinna, w której ojciec wykonuje pracę poza domem, aby zebrać pieniądze, a matka zostaje w domu, aby opiekować się dziećmi.
Funkcjonalizm strukturalny, określany również jako funkcjonalizm, czyli perspektywa funkcjonalizmu, jest jedną z wielkoskalowych sił, które socjologowie przypisują kształtowaniu społeczeństwa. Drugą jest teoria konfliktu. Makrosocjologia dotyczy szerokiego obrazu społeczeństw i sposobu ich kształtowania. Niektóre z większych wydarzeń kształtujących społeczeństwo to instytucje społeczne, struktury społeczne i zmiany w polityce i ekonomii. Makrosocjolodzy badają główne zmiany, które wpływają na różne kierunki, jakie przyjmuje społeczeństwo i jak te zmiany wpływają na ludzi na poziomie indywidualnym. Makrosocjologia, podobnie jak mikrosocjologia, uważa społeczeństwo za zbiór części, które działają razem, aby pomóc społeczeństwu funkcjonować jako całość. Z drugiej strony mikrosocjologowie badają zdarzenia na małą skalę. Analizują interakcje między osobami, rodzinami, współpracownikami i społecznościami, aby zrozumieć motywy tych interakcji i ich znaczenie. Makrosocjologia i mikrosocjologia badają zasadniczo te same interakcje, ale oglądają je przez różne soczewki. Łącznie ich poglądy zapewniają bardziej szczegółowe zrozumienie funkcjonowania społeczeństwa na wszystkich poziomach.
Aspekty funkcjonalizmu
Makrosocjologia przypisuje kilka głównych przekonań i założeń do strukturalnego funkcjonalizmu. Funkcjonalizm twierdzi, że stabilność społeczna jest istotną częścią silnego i zdrowego społeczeństwa oraz że wystarczające interakcje społeczne i współpraca między członkami społeczeństwa są niezbędne, aby zapewnić stabilność społeczeństwa. Różne instytucje w społeczeństwie pełnią różne funkcje, aby pomóc w osiągnięciu stabilności społecznej. Funkcjonalizm stwierdza, że powolna zmiana społeczna jest korzystna dla zdrowia społeczeństwa, a szybkie zmiany mogą szkodzić społeczeństwu.
Początki funkcjonalizmu
Funkcjonalizm powstał w XVIII i XIX wieku. Została ukształtowana przez rewolucję francuską w 1789 roku i rewolucję przemysłową w 1800 roku. Po rewolucji francuskiej, która spustoszyła Francję, członkowie arystokracji w całej Europie martwili się, że ten sam wstrząs społeczny miałby miejsce w ich krajach. Intelektualiści obawiali się także, że porządek społeczny rozpada się. W XIX wieku rewolucja przemysłowa spotęgowała te obawy. Dobra koniunktura gospodarcza i możliwości zatrudnienia sprawiły, że ludzie zbliżają się do miast. Wraz z rozwojem populacji miast wzrosła konkurencja o zasoby, co doprowadziło do wybuchu przemocy i zniszczenia własności.
Komponenty stabilnego społeczeństwa
W odpowiedzi na wydarzenia obu rewolucji intelektualiści zapewnili, że struktura i porządek społeczny muszą być zgodne z zasadami i przepisami, aby sprzyjać zdrowiu i funkcjonowaniu. Ich rozwiązaniem był funkcjonalizm, który sprawdzał siłę jednostek poprzez dwa mechanizmy socjalizacji i integracji społecznej. Socjalizacja uczy ludzi zasad ich społeczeństwa i dlaczego współpraca jest tak ważna. Integracja społeczna łączy jednostki z instytucjami społecznymi, aby promować integrację ze społeczeństwem i rozwijać uznanie dla swoich wartości. Przykładami tego są rodzina i religia. Inną cechą funkcjonalizmu jest to, że obawia się szybkich zmian społecznych. Funkcjonaliści twierdzą, że gwałtowne zmiany społeczne są zasadniczo bezsensowne i zagrażają pokojowi i stabilności społeczeństwa. Z tego powodu funkcjonalizm jest postrzegany jako konserwatywna perspektywa, która wspiera status quo. Wraz z teorią konfliktu, która twierdzi, że społeczeństwo kształtowane jest przez wrodzoną nierówność w klasie, płci i innych czynnikach, funkcjonalizm wyjaśnia przesłanki stojące za funkcją społeczeństwa na dużą skalę.
