Abraham zajmuje centralne miejsce w judaizmie, ponieważ jest powszechnie uważany za ojca narodu żydowskiego. Ponadto jest on postrzegany jako wzór sługi, który jest wierny Bogu we wszystkich rzeczach i który przestrzega wszystkich przykazań. Ponadto Abraham jest nie tylko założycielem narodu żydowskiego, ale także odbiorcą przymierza, z którym związani są wszyscy praktykujący Żydzi.
W czasach, kiedy wielu ludzi na Bliskim Wschodzie nadal trzymało się politeistycznej wiary i kultu bożków, Abraham, zwany wówczas Abramem, podobno szukał prawdziwego Boga. Ze względu na czystość serca Abrama, Pismo Święte stwierdza, że Bóg zawołał do niego, nakazując mu, aby opuścił swoją ojczyznę dla nowego życia. Abram to zaakceptował i zabrał ze sobą swoją żonę Sarę.
W zamian za wiarę i poświęcenie, Bóg obiecał, że potomkowie Abrama będą wzrastać licznie, i ogłosili, że zostaną nazwani ludem Bożym. Od tego momentu Abram został przemianowany na Abraham, co oznacza "ojciec tłumu". Dodatkowo, obrzezanie chłopców-niemowląt stało się trwałym symbolem tego przymierza, będąc po raz pierwszy wyartykułowanym w Genesis 17.
Po zakończeniu ich żmudnej podróży Abraham i Sara napotkali więcej prób wiary, zanim ostatecznie osiedlili się w obiecanej krainie Kanaanu, wypełniając w ten sposób Bożą obietnicę. W najpoważniejszym teście Bóg wzywa Abrahama do złożenia ofiary swojemu jedynemu synowi, Izaakowi, aby ukazał swoją wiarę. Dopiero w ostatniej chwili, z nożem wzniesionym ponad głowę Izaaka, Pismo stwierdza, że Bóg odwołuje ofiarę, widząc prawdziwy stopień oddania Abrahama. Ze względu na swoją centralność w stosunku do żydowskiej historii i innych aspektów wiary, Abraham jest także niezwykle ważną postacią w siostrzanych religiach judaizmu, islamie i chrześcijaństwie.
