Rozporządzenie Północno-Zachodnie było ważne, ponieważ rozstrzygało spory o ziemię, dawało ludziom prawo do sprawiedliwego procesu, zakazało niewolnictwa i zapewniało mieszkańcom prawa własności. Ponadto przyznano równość nowym państwom przystępującym do Unii i dano im rząd.
Przed Północno-Zachodnim Rozporządzeniem z 1787 roku, Connecticut, Nowy Jork, Georgia i inne państwa kwestionowały swoje granice, z których każdy wierzył, że mogą rozszerzyć się na rzekę Mississippi lub poza nią. Do 1785 roku państwa zrezygnowały z roszczeń, pozostawiając rządowi dużą część ziemi. Początkowo rząd próbował sprzedać ziemię, ale okazało się to zbyt drogie. Ostatecznie Kongres sprzedał go firmie Ohio za mniej niż 10 centów za akr.
Aby zapobiec takim problemom w przyszłości, wprowadzono Rozporządzenie Północno-Zachodnie. Oprócz zapewnienia państwom na Północnym Zachodzie ustalonego rządu, podkreślono zasady przystąpienia do Unii. Nie obejmowało to już wprowadzania niewolnictwa, umożliwiając proces sądowy i zapewniając wolność wyznania. Obywatele mieli także większe prawa własności.
O ile zarządzenie w sprawie północno-zachodniego terytorium odniosło największy sukces, podjęto wyzwania dotyczące zasad niewolnictwa. Chociaż uniemożliwili właścicielom niewolników zakładanie nowych niewolników, nie chronili niewolników już mieszkających na terytorium przed wprowadzeniem rozporządzenia. Ponadto właściciele niewolników mogli nadal sprowadzać swoich niewolników do Indiany. Działania pro-niewolnicze trwały przez cały XIX wiek, co zlikwidowało postęp dokonany przez rozporządzenie.
