Woda ma niską prężność par ze względu na silne siły międzycząsteczkowe między jej cząsteczkami. Rodzaj wiązania chemicznego między cząsteczkami wody określa się jako wiązanie wodorowe.
Woda jest najczęściej występującą cząsteczką na Ziemi, zawierającą około 70 procent oceanów planety i około 65 procent ludzkiego ciała. Woda występuje w naturze w trzech różnych stanach: lity jak lód, ciekły jak woda i gaz jako para. Ta cecha wynika z wyjątkowych właściwości wody pod względem temperatury wrzenia i zamarzania, lepkości, spójności, napięcia powierzchniowego, ciepła parowania i ciśnienia pary.
Na poziomie atomowym jedna cząsteczka wody składa się z dwóch atomów wodoru, które są kowalencyjnie związane z jednym atomem tlenu. Kiedy jedna cząsteczka wody chemicznej łączy się z inną cząsteczką wody, między dwiema cząsteczkami powstaje siła międzycząsteczkowa poprzez wiązanie wodorowe. Ten typ wiązania jest najsilniejszy spośród wszystkich form sił międzycząsteczkowych.
W stanie równowagi ciśnienie pary odnosi się do ciśnienia wywieranego przez parę na ciecz, z której odparowuje. Prężność pary tworzy pośrednią korelację z siłami międzycząsteczkowymi, gdzie rosnące siły prowadzą do wzrostu prężności pary, a siły zmniejszające prowadzą do zmniejszenia ciśnienia pary. Potężne wiązania wodorowe między cząsteczkami wody wywołują bardzo niską prężność pary, która wynosi tylko 0,03 atmosfery przy 77 stopniach Fahrenheita.
