Wydolność układu krążenia jest miarą tego, jak skutecznie układ krążenia dostarcza tlen do reszty ciała przez krwioobieg. Można go mierzyć na różne sposoby, w tym zliczanie uderzeń na minutę i obliczanie maksymalnej objętości tlenu, która może być zużyta podczas ćwiczeń fizycznych.
Liczenie uderzeń na minutę jest prostym i skutecznym sposobem mierzenia wydajności sercowo-naczyniowej. Celem jest porównanie indywidualnego BPM w spoczynku (mała aktywność) do jego BPM podczas ćwiczeń (wysoka aktywność). To pokaże, o ile mocniej serce pracuje pod wpływem stresu i może być wyrażone jako stosunek BPM o niskiej aktywności do BPM o wysokiej aktywności. Można to porównać ze standardowym stosunkiem lub wynikami z przeszłości danej osoby podczas podobnych ćwiczeń. Metoda BPM jest skutecznym sposobem śledzenia poprawy układu sercowo-naczyniowego u danej osoby w czasie.
Bardziej precyzyjna metoda pomiaru wydolności sercowo-naczyniowej polega na mierzeniu maksymalnej objętości tlenu, jaką organizm zużywa przy maksymalnej wartości tętna. Osoba musi najpierw osiągnąć swoje maksymalne tętno, a to osiąga się przez wydłużone ćwiczenie na bieżni, dopóki BPM nie będzie już rosło. W tym momencie zużywa maksymalną objętość tlenu, a jego serce dostarcza ją do organizmu w najszybszym możliwym tempie. W tym samym BPM, osoba o wyższej wydolności sercowo-naczyniowej dostarczy więcej tlenu niż osoba o niższej wydolności sercowo-naczyniowej. Oznacza to również, że osoba o wyższej wydajności sercowo-naczyniowej może dostarczać taką samą ilość tlenu przez krwioobieg przy niższym BPM niż osoba o niższej wydolności sercowo-naczyniowej.
