Przewodność roztworu kwasu octowego na ogół wzrasta wraz ze wzrostem stężenia. Im więcej kwasu octowego rozpuszcza się w wodzie, tym większa szansa, że cząsteczki kwasu octowego dysocjują na dodatnie i ujemne hydroni i grupy acetylowe przewodzące elektryczność.
Kwas octowy jest słabo dysocjującym kwasem. Po dodaniu do czystej wody bierze udział w odwracalnej reakcji tworzącej grupy hydronowe i acetylowe, które mogą poruszać się w roztworze. Te grupy są ciągle generowane i rekombinowane. W miarę wzrostu stężenia kwasu octowego powstaje większe prawdopodobieństwo jego dysocjacji na grupy hydronowe i acetylowe, przy założeniu, że istnieje wystarczająca ilość cząsteczek wody do reagowania z molekularnym kwasem octowym. Wzrost przewodności roztworu, który towarzyszy wzrostowi liczby gatunków przewodzących przy rosnącym stężeniu, jest właściwy dla niskich i średnich stężeń.
Ponieważ stężenie kwasu octowego przewyższa stężenie wody, przewodność zaczyna ponownie spadać. Dzieje się tak dlatego, że roztwór, w którym kwas octowy jest składnikiem większościowym, nie ma tak wielu cząsteczek wody, aby mógł z nim reagować, umożliwiając mu dysocjację i tworzenie gatunków przewodzących. Czysty kwas octowy ma zerową przewodność, ponieważ wszystkie cząsteczki istnieją w postaci niezdysocjowanej.
