Plan Schlieffena był niemiecką doktryną operacyjną na początku I wojny światowej. Choć plan ten prawie się powiódł, plan nie osiągnął zamierzonego efektu. Plan Schlieffena został opracowany w 1905 r. jako odpowiedź na bliźniacze groźby Francji i Rosji. Wezwał do szybkiej porażki Francji, której miało towarzyszyć przeniesienie wojsk na front rosyjski, zanim Rosja mogłaby się zmobilizować.
Plan przewidywał szybkie uderzenie na Francję przez Belgię, której neutralność zagwarantowała Wielka Brytania, oraz sześciotygodniową kampanię na rzecz przełamania francuskiego wysiłku wojennego. Harmonogram ten został opracowany przy założeniu, że Rosja potrzebuje co najmniej sześciu tygodni na zmobilizowanie sporej siły bojowej i przetransportowanie jej do Polski. W rzeczywistości Rosja zmobilizowała się nieco szybciej niż się spodziewano, a francuski ruch oporu w bitwie nad Marną był sztywniejszy niż oczekiwane osłabienie niemieckiej siły.
Ostatecznie plan Schlieffena zawiódł, ponieważ miał tylko jeden warunek zwycięstwa: 100-procentowy sukces. Jeśli jakakolwiek część planu nie działa idealnie, cały plan ulegnie zniszczeniu. W tym przypadku Niemcy utknęli w okopowej wojnie przeciwko nieprzerwanej Francji, rozpaczliwie walcząc przeciwko wielkiej rosyjskiej armii i prowadząc wojnę z Wielką Brytanią w związku z naruszeniem belgijskiej neutralności.
