Współczynnik pustki jest miarą, która określa stosunek pustych przestrzeni do stałych objętości. Jest reprezentowany w równaniu e = (V_v) /(V_s). V_v reprezentuje puste przestrzenie, a V_s reprezentuje bryły.
Zazwyczaj stosowany w glebie, współczynnik pustych przestrzeni oblicza konsystencję substancji. Pustka może być pustą przestrzenią lub przestrzenią wypełnioną płynem. Ciało stałe może być dowolnym materiałem, który nie jest płynny. Współczynnik pustki jest zwykle stosowany w przypadku porowatości gleby (n). Porowatość gleby określa się jako stosunek objętości pustych przestrzeni do całkowitej objętości gleby. Te dwa wskaźniki często działają równolegle względem siebie w następujących równaniach: e = n /(1-n) i n = e /(1 + e).
Wartość współczynnika pustki zależy od konsystencji gleby i sposobu jej pakowania. Zagęszczanie jest głównym czynnikiem wpływającym na stosunek pustych przestrzeni. Żwir, który jest dobrze klasyfikowany i zawiera kilka kar lub nie ma go wcale, ma współczynnik pustki bliski minimum 0,26 i maksymalnie 0,46. Organiczne muły i iły o niskim poziomie plastyczności mają zazwyczaj stosunek pustych przestrzeni, który wynosi od 0,74 do 2,26 maksimum. Niektóre substancje mają określony stosunek pustych przestrzeni. Na przykład miękka glinka gliniasta ma stosunek pustki wynoszący 1,20.
