Niektóre wczesne narzędzia, które pomogły w pomiarze to ludzkie ciało, metalowe pręty i linia wiodąca. Jedną z pierwszych standardowych form pomiaru był łokieć egipski, który był długością od łokcia do czubka środkowego palca.
Kawałek czarnego granitu lub metalowy pręt o długości łokcia były następnie używane do dalszej standaryzacji pomiaru. Łokieć podzielono również na podjednostki. Podjednostki te były cyfrą, która była szerokością palca, dłoni i dłoni. Cztery cyfry to jedna dłoń, a pięć dorównało jednej dłoni. Łokieć liczył 28 cyfr.
Rdzenni Amerykanie używali ciał do mierzenia wysokości obiektów. Patrzyli przez swoje nogi i albo oddalali się, albo oddalali, aż mogli zobaczyć wierzchołek obiektu. Gdy ostrość obiektu była ostra, odległość od osoby do obiektu była wysokością obiektu. Przyczyną tego był 45-stopniowy kąt, który został utworzony między osobą, dnem obiektu i wierzchołkiem obiektu.
Linia główna była urządzeniem służącym do pomiaru głębokości zbiornika wodnego. Żeglarze związali wagę z linią długości i wrzucili ją do wody. Marynarz następnie pociągnąłby linię, gdy przestałby tonić i mierzył każdą długość ramienia mokrej linii.
