Niewolnictwo w Afryce było często wynikiem konfliktu i wojny między plemionami. W przeciwieństwie do Ameryki, nie było oparte na rasie. Niewolnicy nie byli w stanie swobodnie podróżować po Afryce, ale doświadczyli większej wolności w plemiennym związku niż amerykańscy niewolnicy. Niewolnicy w Afryce również niekoniecznie byli zniewoleni przez całe życie.
Kiedy pierwsi koloniści zaczęli importować Afrykanów jako niewolników, nie mieli modelu ani systemu. Patrzyli na Brytyjskie Indie Zachodnie jako swoje źródło, a oni definiowali niewolników jako ruchomości. Oznaczało to, że jednostka została zniewolona na całe życie. Niewolnicy w Afryce byli często produktem wojny i konfliktu plemiennego. Chociaż praktyki różniły się w zależności od plemienia, czarni zazwyczaj posiadali innych Murzynów i często uważali swoich niewolników za osoby pozostające na utrzymaniu. Właściciele niewolników często przyswajali swoich niewolników do swojej rodziny. Status niewolnictwa został odziedziczony przez dzieci afrykańskich niewolników.
Praktyki niewolników w Afryce zaczęły się zmieniać wraz z wejściem arabskich muzułmanów i białych Europejczyków w siódmym wieku. Kiedy niewolnicy zaczęli przybywać do Ameryki, praktyka została zinstytucjonalizowana. Miliony afrykańskich Murzynów zostały przywiezione jako robotnicy do białych właścicieli w Ameryce.
