Paw, albo paw indyjski, albo zielony, demonstruje proces ewolucyjnej adaptacji poprzez długie, jaskrawo pokolorowane pióra ogona mężczyzny. Adaptacja jest procesem, w którym z czasem rozwija się cecha, która przynosi konkretną korzyść dla przetrwania. Męski paw, postuluje Darwin, wyewoluował adaptacyjną cechę pokazu piór na ogonie, aby konkurować o partnera godowego.
Ponieważ żeńskie pawie lub pajace wybierają pawie płciowe z większymi pokazami z piór ogonowych jako idealnych partnerów do partnerowania, ta cecha adaptacyjna zostaje wzmocniona i dalej reprodukowana w puli genów. W terminologii Darwina ogon pawia jest cechą adaptacyjną, która demonstruje dobór płciowy. Pawie ogony pawia mogą mieć do 6 stóp długości, znacznie dłużej niż jego długie na 2 stopy ciało. Pióra są opalizujące w kolorze niebieskim, zielonym i fioletowym, z charakterystycznymi kształtami oczu w pobliżu końcówek.
Kształt oka można uznać za inną cechę adaptacyjną. Kiedy jest zagrożony, samiec pawi unosi i rozkłada swoje pióra ogona. Wyświetlacz sprawia, że paw staje się większy, a oczy mogą oszukać drapieżnika, który myśli, że przed nim pojawia się więcej niż jeden pawi. Ponieważ waga i rozmiar jego ogona zagrażają jego mobilności, jego przetrwanie zależy w ten sposób od drapania drapieżników. Dalsze przetrwanie pawi długoogonowych wspiera teorie Darwina dotyczące adaptacji i doboru płciowego.
