Niektóre przykłady słynnych wierszy wykorzystujących aliterację to "Kruk" Edgara Allena Poe, "Romeo i Julia" Williama Szekspira i epicki poemat "Beowulf". W "Krukach" Poe posługuje się aliteracją w zdaniu: "Pewnego wieczoru, kiedy byłem ponury, podczas gdy ja rozważałem słabość i znużenie". W tym przykładzie aliteracja jest tworzona poprzez powtórzenie dźwięku utworzonego przez "W" w "jeden raz", "podczas", "słaby" i "zmęczony".
Alliteracja jest tworzona za pomocą tego samego brzmienia spółgłoski na początku serii słów. W "Romeo i Julii" Shakespeare ponownie używa literackiego urządzenia, by otworzyć swój wiersz, gdy pisze: "Z przodu zgubne lędźwie tych dwóch wrogów, para zakochanych w gwiezdnej miłości odbiera im życie". Dźwięk "F" powtarza się w trakcie pierwszej linii i służy do ustalenia rytmu i ogólnej jakości muzycznej w pracy.
Oprócz rytmu aliteracja może być również wykorzystana do zwrócenia uwagi czytelnika na określoną część wiersza. W "Beowulfie" autor posługuje się aliteracją powstałą między "śmiercią" a "zepsuciem" w obrębie linii, "nad tą całą smutną sceną był zapach śmierci i zaniku", aby podkreślić mroczne konotacje "śmierci" i "zaniku" , "co zwiększa nieprzyjemność atmosfery pracy dla czytelnika i ustawia scenę.
