Fragmentacja siedlisk, zmniejszona bioróżnorodność i stopiona wieczna zmarzlina to tylko kilka rezultatów interakcji człowieka z tundrą. Mimo że przez cały rok tundra pokrywa lodowa i rzadka roślinność, jest to wrażliwy biom, na który łatwo wpływa globalne ocieplenie, industrializacja i zanieczyszczenie.
Zubożenie warstwy ozonowej jest większym zagrożeniem dla biegunów niż gdzie indziej, ponieważ ozon gromadzi się w większej ilości wokół tych obszarów. W rezultacie promieniowanie ultrafioletowe napotyka mniejszy opór i jest bardziej szkodliwe dla organizmów żywych tundry. Topnienie wiecznej zmarzliny tundry może również prowadzić do zwiększonej emisji węgla, ponieważ znajduje się tam około 1/3 węgla na świecie. Jeżeli dojdzie do topienia wiecznej zmarzliny, wówczas uwolnią się znaczne ilości gazów cieplarnianych, takich jak dwutlenek węgla i metan. To z kolei może przyspieszyć skutki globalnego ocieplenia.
Charakterystyczną cechą tundry jest wieczna zmarzlina i drobna roślinność, która w większości składa się z porostów, glonów, mchów, krzewów i okazjonalnie drzew. Istnieją trzy rodzaje tundry: tundra arktyczna, tundra antarktydy i tundra alpejska. Tundra antarktyczna znajduje się w częściach Antarktydy i u wybrzeży sąsiednich wysp. Główną różnicą między tundrą antarktyczną i tundrą arktyczną jest obecność dużych ssaków w tej drugiej. Tundra alpejska natomiast znajduje się na wysokościach ogólnie zbyt wysokich dla wzrostu drzew i zwykle nie ma wiecznej zmarzliny. Tundra alpejska nie jest również ograniczona do obszarów polarnych Ziemi.
